Եվրոպայի եւ Ադրբեջանի միջեւ էներգետիկ դիվանագիտությունը․ «Հայաստանի Հանրապետություն»

Ուկրաինական հակամարտության հետեւանքով Եվրոպայում էներգետիկ ճգնաժամ է։ Այս վիճակից ճիշտ պահին օգուտ քաղեց թյուրքական կողմը եւ հարմարավետ տեղավորվեց Արեւմուտք-Ռուսաստան հակասությունների «բազմոցում»։ Ընդ որում՝ ինչքան թյուրքական կողմը հարմարավետ փռվեց, նույնքան պասիվ դարձավ Հայաստանի ու Արցախի հանդեպ միջազգային կոչվող դիրքորոշումը։ Այդ դիրքորոշման փաթեթավորումները տարբեր են՝ երբեմն հասցեական՝ ընդդեմ ադրբեջանական կողմի, երբեմն ավելի շատ ի աջակցություն ու զորակցություն հայկական կողմի, բայց գեղեցիկ փաթեթավորման ներսի «ապրանքը» նույնն է՝ զուտ կոչը՝ ուղղված ադրբեջանական կողմին եւ իրականում լռություն՝ հայկական կողմի հանդեպ։ Այո, երբ նայում ենք ԵՄ-Ադրբեջան գործակցության տնտեսական թեւի էներգետիկ հատվածին (թվերով խոսել ենք այս մասին), տեսնում ենք, որ գերակշիռը քաղաքական բաղադրիչն է, որն էլ հենց ազդեցություն է ունենում տարածաշրջանային, մասնավորապես՝ Հայաստանի եւ Արցախի շուրջ ընթացող զագացումների վրա։

Բաքուն գնալով քաղաքականապես առավել նպաստավոր է դիրքավորվում հատկապես այն երկրների հետ հարաբերություններում, որոնք  ադրբեջանական էներգակիրների շահառու են դիտարկվում։ Ըստ «Լույսի»՝ վերջին տարիներին Ադրբեջանի ազդեցությունը հատկապես մեծացավ այն երկրներում, որոնք ադրբեջանական էներգակիրների անմիջական կամ հեռանկարային շահառուներ են։ Օրինակ՝ ուշագրավ է, որ ադրբեջանական գազի եւ նավթի հիմնական շահառուն՝ Իտալիան, վերջիններից էր, որ վավերացրեց ՀՀ-ԵՄ Համապարփակ եւ ընդլայնված գործընկերության համաձայնագիրը, այն էլ 44-օրյա պատերազմից հետո միայն՝ 2020 թ. դետեմբերին։ «Հարկ է հիշատակել նաեւ իտալացիների որոշ քաղաքական ռեւերանսները՝ ուղղված Բաքվին՝ 44-օրյա պատերազմից անմիջապես հետո. օրինակ՝ իտալական եւ ադրբեջանական մամուլը պատերազմից կարճ ժամանակ անց ակտիվորեն շրջանառում էր տեղեկություն, թե իբր Իտալիան Ադրբեջանին հրավիրել է մասնակցելու առաջիկա G20 գագաթնաժողովին, թեեւ հետագայում Ադրբեջանը միջոցառմանը այդպես էլ չմասնակցեց»։

Մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում